زمینه و هدف: با وجود سابقه چند ساله بحث مدیریت خطر یا بحران در محافل علمی کشور، هنوز برنامه ریزی مناسبی جهت برخورد صحیح با بلایای طبیعی ارائه نشده است. عدم نگرش سیستمی به پدیده زمین لغزش و نبود برنامه های از پیش تعیین شده در مورد مسئولیت سازمان های متولی و  عدم هماهنگی بین آنها، دست یابی به مدیریت جامع را مشکل نموده که معمولاً باعث افزایش پیامدهای سوء بلایای طبیعی نیز می شود.
روش: در این مطالعه مروری، بر اساس منابع علمی داخل و خارج کشور و همچین مطالعات موردی که راجع به ابعاد مختلف تحقیقاتی پدیده زمین لغزش در نقاط مختلف دنیا صورت گرفته است، بررسی های ضروری در خصوص مدیریت جامع پایش خطر زمین لغزش شامل اتخاذ تدابیر و انجام فعالیت هایی که موجب پیشگیری، کنترل و ترمیم خسارات ناشی از زمین لغزش می شود، به تفصیل ارائه شده است. این مدیریت جامع می تواند به طور قابل ملاحظه ای زیان های ناشی از بلایای طبیعی را به حداقل برساند.
یافته ها: به طور کلی جهت مدیریت جامع پایش خطر زمین لغزش باید دو جزء ابزار مدیریت و شیوه مدیریت را در نظر داشت. پایش شیب دامنه و تثبیت و کنترل آن را می توان به عنوان ابزار مدیریت؛ و جلوگیری از توسعه های جدید در نواحی پر خطر، حذف یا تبدیل توسعه فعلی، ایجاد تشویق ها یا بدهی های مالی و قانونمند کردن توسعه جدید در نواحی مخاطره آمیز را می توان به عنوان شیوه های مدیریت در نظر گرفت.
نتیجه گیری: بررسی های انجام گرفته نشان می دهد که در کشورهای پیشرفته برای کاهش خطر زمین لغزش بیشتر از شیوه های پیشگیری استفاده می کنند تا شیوه های درمان و در نتیجه چارچوب مدیریت خطر زمین لغزش در این کشورها را، قوانین و دستورالعمل های کاربری اراضی و برنامه های آموزش به عموم تشکیل می دهد. اما در کشورهای در حال توسعه از جمله ایران، روش های درمانی، اساس برنامه های مدیریت کاهش خطر زمین لغزش را تشکیل می دهند.