Hakimzadeh Asl V, Kavand A, Rostami H. The Model of Risk Assessment of Critical Assets of a Geographical Area (Province) by Emphasis on Passive Defense. Disaster Prev. Manag. Know. 2018; 8 (1) :27-41
URL:
http://dpmk.ir/article-1-170-fa.html
حکیم زاده اصل وحید، کاوند عباس، رستمی حسین. الگویی برای ارزیابی خطرپذیری داراییهای اساسی یک پهنه جغرافیایی (استان) با رویکرد دفاع غیرعامل. دانش پیشگیری و مدیریت بحران. 1397; 8 (1) :27-41
URL: http://dpmk.ir/article-1-170-fa.html
1- شهرسازی، دانشگاه علم و صنعت ایران، تهران، ایران
2- پدافند غیرعامل، دانشگاه صنعتی مالک اشتر، تهران، ایران
3- جغرافیا، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران
چکیده: (4108 مشاهده)
زمینه و هدف: یکی از مهمترین اقدامات در راستای کاهش خسارات ناشی از اعمال یک تهدید، سنجش میزان خطرپذیری دارایی ها است. مقاله حاضر با هدف ارائه الگویی برای سنجش میزان خطرپذیری دارایی های یک پهنه جغرافیایی (برای مثال یک استان) به ارزیابی خطرپذیری این دارایی ها می پردازد. ارزیابی خطرپذیری در واقع یک نوع پیشبینی خسارتدیدگی در مقابل تهدیدها و خسارتهای احتمالی ناشی از اعمال یک تهدید بر یک دارایی است. بر این اساس شناخت کانونها و پهنه های خطرپذیر متأثر از دارایی های اساسی یا به تعبیری مراکز ثقل در یک پهنه جغرافیایی، سبب جلوگیری از بروز خسارتهای گسترده و یا کاهش قابل توجه آسیب به این مراکز پراهمیت خواهد شد.
روش: روش تحقیق مورد استفاده توصیفی- تحلیلی است. بر این اساس ابتدا داراییهای پراهمیت در پهنه مورد نظر که میتواند یک شهر، یک استان یا یک کشور باشد، شناسایی میگردد. سپس بر اساس شاخص های تعریف شده، ارزش هر یک از داراییها، میزان تهدیدها آنها و نیز اندازه آسیبپذیری این دارایی ها در برابر اعمال هر یک از تهدیدها متصور، از طریق نظرسنجی در قالب پرسشنامه از متخصصان و ارزیابی های میدانی آنها تعیین شده و در نتیجه میزان خطرپذیری داراییهای پراهمیت واقع شده در آن پهنه، مشخص میگردد.
یافته ها و نتایج: در مقاله حاضر نقشه خطرپذیری (ریسک) داراییهای پر اهمیت موجود در یک پهنه از کشور، در مقابل هر یک از تهدیدها و درنتیجه اولویتبندی میزان خطرپذیری این دارایی ها ارائه میگردد. مدیران و برنامه ریزان استانی و ملی میتوانند با توجه به اطلاعاتی که با استفاده از این روش از میزان خطرپذیریِ دارایی های پر اهمیت موجود در پهنه تحت مسئولیتِ خود به دست می آورند، اقدام به اولویتبندی و برنامهریزی برای کاهش خطر کنند. این موضوع میتواند باعث کاهش چشمگیر آسیبپذیریها شود یا پیامدهای تهدیدهای احتمالی را به حداقل ممکن کاهش دهد.
نوع مطالعه:
پژوهشي |
موضوع مقاله:
تخصصي دریافت: 1396/6/24 | پذیرش: 1396/8/22 | انتشار الکترونیک: 1396/12/5