آدرس ایمیل خود را وارد نمایید
ثبت
پیام خود را بنویسید
دوره 15، شماره 2 - ( تابستان- در حال انتشار 1404 )
جلد 15 شماره 2 صفحات 4-4 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Jahromi Rajabi G, Keshavarzfard R. Providing a Cooperative Relief Assistance in Crisis Management in order to Maximize the Humanitarian Coverage to Areas Affected by Natural Hazards. Disaster Prev. Manag. Know. 2025; 15 (2) :4-4
URL: http://dpmk.ir/article-1-720-fa.html
URL: http://dpmk.ir/article-1-720-fa.html
جهرمی رجبی گلنوش، کشاورزفرد راضیه. ارائه الگوی همکارانه کمک رسانی در مدیریت بحران به منظور حداکثرسازی ارائه پوشش بشردوستانه به مناطق آسیب‌دیده از مخاطرات طبیعی. دانش پیشگیری و مدیریت بحران. 1404; 15 (2) :4-4
1- دانشگاه آزاد اسلامی، واحد تهران شمال، تهران، ایران.
چکیده: (176 مشاهده)
زمینه و هدف: مخاطرات طبیعی و انسانی، در صورت وقوع، تأثیرات و پیامدهای بلندمدت و منفی و گاهی غیرقابل جبران، به همراه دارند. در سطح جهانی و به‌ویژه در ایران، پاسخ به چنین مخاطراتی نیازمند مدیریت مؤثر و کارآمد در ارائه کمک‌رسانی مناسب است. یکی از راه‌های دستیابی به این هدف، اطمینان از وجود زنجیره تأمین بشردوستانه بهینه می‌باشد. یکی از عوامل تعیین کننده در کیفیت و عمکرد بهینه زنجیره تامین بشردوستانه، همکاری و اقدام موثر و به موقع طرفین درگیر در این زنجیره است. از بازیکنان تاثیرگذار در چنین عملیات هایی، سازمان‌های بشردوستانه و کمک رسان، اهداکنندگان آنان، و دولت هستند. دولت ها یا با ارائه کالا به صورت مستقیم، و یا از طریق سپردن انواع مختلف کمک اعم از کالا و مالی به سازمان‌های بشردوستانه، به آسیب دیدگان فاجعه کمک می‌کنند. از طرف دیگر، سازمان‌های بشردوستانه بنا برحیطه فعالیت خود، محل دریافت کمک های اهداکنندگان هستند و بایستی با عملکرد درست و موثر، اعتماد این حامیان را جلب کرده و نگه دارند. در جهت تلاش برای این اعتمادسازی و نگهداری آن، تلاش برای آمادگی و برنامه ریزی برای زمان وقوع فجایع احتمالی بیشتر حائز اهمیت می‌گردد. یکی از راهکارهای بالا بردن عملکرد و سرعت و بهبود مدیریت در زنجیره تامین های اضطراری و بشردوستانه، بهره گیری از ظرفیت های سازمان‌های مربوط به بخش خصوصی است.
روش پژوهش: یکی از خلاهای اساسی در فضای تحقیقاتی، وجود مدلی است که همکاری همزمان اهداکنندگان، سازمان‌های بشردوستانه، دولت را در کنار بخش خصوصی در نظر گرفته باشد. هدف از انجام این پژوهش، ارائه مدلی بر اساس نظریه بازی است که همکاری اهداکنندگان، سازمان‌های بشردوستانه، دولت و سازمان‌های بخش خصوصی را بررسی کند. در همین راستا و با هدف اطمینان حاصل کردن از ارائه پوشش حداکثری به نقاط آسیب دیده، مدلی ارائه می‌گردد که با توجه به تعداد و تنوع بازیکنان، کمک‌رسانی بر ابعاد فاجعه و تعداد نقاط آسیب دیده را در نظر می گیرد. همچنین، با توجه به اینکه سازمان‌های بخش خصوصی هر کدام دارای ظرفیت ها (برای مثال فضای انبار و تعداد کالای کمکی)، سرعت عمل و کیفیت عملکردی متفاوتی هستند، در صورت تمایل به استفاده از کمک آنان در زمان فاجعه، می‌توان با انجام بررسی های کیفیتی در دوران پیشا-فاجعه، سازمان‌های خصوصی واجد شرایط را در یک فهرست اضطراری لیست و بر اساس ظرفیت های لجستیکی طبقه بندی نمود. مدل موجود در این تحقیق، کیفیت خدمات و شایستگی سازمان‌های خصوصی را مد نظر قرار دهد. این بخش این امکان را خواهد داد که در هنگام وقوع فاجعه، ترتیب پیش فرضی برای اولویت دادن به سازمان‌های خصوصی واجد شرایط دارای ظرفیت های مورد نیاز وجود داشته باشد.
یافته ها: در پژوهش حاضر، مدلی همکارانه ارائه می‌شود که بر اساس مسئله پوشش حداکثری نقاط آسیب‌دیده ناشی از یک فاجعه طبیعی طراحی شده است. بازیکنان اصلی این مدل شامل دولت، بخش خصوصی، سازمان‌های بشردوستانه بین‌المللی و سازمان‌های مردم‌نهاد داخلی هستند. هر یک از این بازیکنان دارای ظرفیتهای متنوعی شامل مراکز توزیع متعدد و کالاهای مختلف می‌باشند. مدل تدوین شده با استفاده از یک نمونه عددی فرضی و نرم‌افزار گمز حل شده و آنالیز حساسیت انجام گردید. نتایج این تحقیق نشان می‌دهد که همکاری بین بازیکنان مختلف، موجب پوشش مؤثر نقاط آسیب‌دیده شده است. همچنین، با در نظر گرفتن هزینه‌های تأمین کالاهای کمکی و جابه‌جایی آن‌ها بین نقاط مختلف، امکان پیش‌بینی بودجه بهینه برای کل عملیات کمک‌رسانی فراهم آمده است.
نتیجه گیری: نتایج این تحقیق نشان می‌دهد که همکاری بازیکنان می‌تواند پوشش نقاط آسیب دیده در زمان فاجعه را سرعت بخشیده و تسهیل کند. همچنین درگیر کردن بازیکنان با ظرفیت های مختلف منجر به بکارگیری ظرفیتهای موجود و دستیابی به میزان بهینه تابع بیشینه پوشش به بهترین شکل ممکن و از طریق تسهیل کمک رسانی توسط بخش خصوصی است. این پژوهش می‌تواند به عنوان مبنایی برای بهبود فرآیندهای مدیریت بلایا و افزایش کارایی کمک‌رسانی در شرایط بحرانی مورد استفاده قرار گیرد.
روش پژوهش: یکی از خلاهای اساسی در فضای تحقیقاتی، وجود مدلی است که همکاری همزمان اهداکنندگان، سازمان‌های بشردوستانه، دولت را در کنار بخش خصوصی در نظر گرفته باشد. هدف از انجام این پژوهش، ارائه مدلی بر اساس نظریه بازی است که همکاری اهداکنندگان، سازمان‌های بشردوستانه، دولت و سازمان‌های بخش خصوصی را بررسی کند. در همین راستا و با هدف اطمینان حاصل کردن از ارائه پوشش حداکثری به نقاط آسیب دیده، مدلی ارائه می‌گردد که با توجه به تعداد و تنوع بازیکنان، کمک‌رسانی بر ابعاد فاجعه و تعداد نقاط آسیب دیده را در نظر می گیرد. همچنین، با توجه به اینکه سازمان‌های بخش خصوصی هر کدام دارای ظرفیت ها (برای مثال فضای انبار و تعداد کالای کمکی)، سرعت عمل و کیفیت عملکردی متفاوتی هستند، در صورت تمایل به استفاده از کمک آنان در زمان فاجعه، می‌توان با انجام بررسی های کیفیتی در دوران پیشا-فاجعه، سازمان‌های خصوصی واجد شرایط را در یک فهرست اضطراری لیست و بر اساس ظرفیت های لجستیکی طبقه بندی نمود. مدل موجود در این تحقیق، کیفیت خدمات و شایستگی سازمان‌های خصوصی را مد نظر قرار دهد. این بخش این امکان را خواهد داد که در هنگام وقوع فاجعه، ترتیب پیش فرضی برای اولویت دادن به سازمان‌های خصوصی واجد شرایط دارای ظرفیت های مورد نیاز وجود داشته باشد.
یافته ها: در پژوهش حاضر، مدلی همکارانه ارائه می‌شود که بر اساس مسئله پوشش حداکثری نقاط آسیب‌دیده ناشی از یک فاجعه طبیعی طراحی شده است. بازیکنان اصلی این مدل شامل دولت، بخش خصوصی، سازمان‌های بشردوستانه بین‌المللی و سازمان‌های مردم‌نهاد داخلی هستند. هر یک از این بازیکنان دارای ظرفیتهای متنوعی شامل مراکز توزیع متعدد و کالاهای مختلف می‌باشند. مدل تدوین شده با استفاده از یک نمونه عددی فرضی و نرم‌افزار گمز حل شده و آنالیز حساسیت انجام گردید. نتایج این تحقیق نشان می‌دهد که همکاری بین بازیکنان مختلف، موجب پوشش مؤثر نقاط آسیب‌دیده شده است. همچنین، با در نظر گرفتن هزینه‌های تأمین کالاهای کمکی و جابه‌جایی آن‌ها بین نقاط مختلف، امکان پیش‌بینی بودجه بهینه برای کل عملیات کمک‌رسانی فراهم آمده است.
نتیجه گیری: نتایج این تحقیق نشان می‌دهد که همکاری بازیکنان می‌تواند پوشش نقاط آسیب دیده در زمان فاجعه را سرعت بخشیده و تسهیل کند. همچنین درگیر کردن بازیکنان با ظرفیت های مختلف منجر به بکارگیری ظرفیتهای موجود و دستیابی به میزان بهینه تابع بیشینه پوشش به بهترین شکل ممکن و از طریق تسهیل کمک رسانی توسط بخش خصوصی است. این پژوهش می‌تواند به عنوان مبنایی برای بهبود فرآیندهای مدیریت بلایا و افزایش کارایی کمک‌رسانی در شرایط بحرانی مورد استفاده قرار گیرد.
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
تخصصي
دریافت: 1403/7/7 | پذیرش: 1404/1/16 | انتشار الکترونیک: 1404/6/28
دریافت: 1403/7/7 | پذیرش: 1404/1/16 | انتشار الکترونیک: 1404/6/28
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
