زمینه و هدف: بر اساس جغرافیای طبیعی کشور ایران، عدم توجه به اثرات سوء ناشی از سیلاب، میتواند خسارات جانی و مالی جبران ناپذیری را بر جای گذارد که در این میان رخداد سیلاب ناشی از بارش، یکی از چالش برانگیزترین موضوعات است. در این میان، بررسی وقوع سیل در استان تهران از ضروریات است. در حقیقت قرارگیری تهران بر دامنه ها و شیبهای تند و همچنین وجود سیلاب دشتها و نواحی پست و سیل گیر باعث شده است بروز سیلاب، یکی از نگرانی ها و دغدغه های عمده، تقریباً در تمام فصول سال باشد.
روش: روش پژوهش مقاله حاضر توصیفی- تحلیلی است. در این راستا، نقشه های مورد نیاز در نرم افزار سیستم اطلاعات جغرافیایی( GIS)[1] تهیه شده و داده ها از طریق مطالعه اسناد، کتب، رسالات و مقالات گردآوری شده و سه نقشه اصلی مخاطره، آسیب پذیری و بحران تهیه و تحلیل میشوند.
یافته ها: نتایج تحلیل داده ها نشان میدهد آنچه باعث ایجاد ناامنی و خطر و مطرح شدن سیلاب ناشی از بارش بعنوان مخاطره و تهدید میشود، مکان گزینی نادرست و بی توجهی به حریم رودخانه ها و اشغال پهنه های سیل گیر توسط سکونتگاه هایی است که گاه به صورت غیرمجاز بنا شده است.
نتیجه گیری: این مقاله نتیجه می گیرد که سیاستگذاری ها و برنامه ریزی ها در زمینه تخصیص کاربری اراضی حاشیه رودخانه ها باید متکی بر نقشه های خطر و متناسب با خطرات و خسارات ناشی از طغیانها باشد. همچنین، ایجاد و توسعه کانونهای زیستی و جمعیتی و به طور کلی هرگونه فعالیت عمرانی و توسعه اراضی، مستلزم شناخت کافی از شرایط سیل گیر پهنه ها و مخاطرات بالقوه طغیان رودخانه هاست.
[1] . Geographic Information Systems
بازنشر اطلاعات | |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |