زمینه و هدف مخاطرات طبیعی و انسانی، در صورت وقوع، تأثیرات و پیامدهای بلندمدت و منفی و گاهی غیرقابل‌جبران، به همراه دارند. در سطح جهانی و به‌ویژه در ایران، پاسخ به چنین مخاطراتی نیازمند مدیریت مؤثر و کارآمد در ارائه کمک‌رسانی مناسب است. از بازیکنان تأثیرگذار در چنین عملیات‌هایی سازمان‌های بشردوستانه و کمک‌رسان، اهداکنندگان آنان و دولت هستند. دولت‌ها یا با ارائه کالا به‌صورت مستقیم و یا از‌طریق سپردن انواع مختلف کمک اعم از کالا و مالی به سازمان‌های بشردوستانه، به آسیب‌دیدگان فاجعه کمک می‌کنند.  یکی از راهکارهای بالا بردن عملکرد و سرعت و بهبود مدیریت در زنجیره تأمین‌های اضطراری و بشردوستانه، بهره‌گیری از ظرفیت‌های سازمان‌های مربوط به بخش خصوصی است. 
روش یکی از خلأهای اساسی در فضای تحقیقاتی، وجود مدلی است که همکاری هم‌زمان اهداکنندگان، سازمان‌های بشردوستانه و دولت را در کنار بخش خصوصی در نظر گرفته باشد. در همین راستا و با هدف اطمینان حاصل کردن از ارائه پوشش حداکثری به نقاط آسیب‌دیده، مدلی ارائه می‌شود که با‌توجه‌به تعداد و تنوع بازیکنان، کمک‌رسانی بر ابعاد فاجعه و تعداد نقاط آسیب‌دیده را در نظر می‌گیرد. همچنین با‌توجه‌به اینکه سازمان‌های بخش خصوصی هر‌کدام دارای ظرفیت‌ها (برای مثال فضای انبار و تعداد کالای کمکی)، سرعت عمل و کیفیت عملکردی متفاوتی هستند، در صورت تمایل به استفاده از کمک آنان در زمان فاجعه، می‌توان با انجام بررسی‌های کیفیتی در دوران پیشا‌فاجعه، سازمان‌های خصوصی واجد شرایط را در یک فهرست اضطراری لیست و بر‌اساس ظرفیت‌های لجستیکی طبقه‌بندی کرد. مدل موجود در این تحقیق، کیفیت خدمات و شایستگی سازمان‌های خصوصی را مد نظر قرار می‌دهد. این بخش این امکان را خواهد داد که در هنگام وقوع فاجعه، ترتیب پیش‌فرضی برای اولویت دادن به سازمان‌های خصوصی واجد شرایط دارای ظرفیت‌های مورد‌نیاز وجود داشته باشد. 
یافته ها در پژوهش حاضر، مدلی همکارانه ارائه می‌شود که بر‌اساس مسئله پوشش حداکثری نقاط آسیب‌دیده ناشی از یک فاجعه طبیعی طراحی شده است. بازیکنان اصلی این مدل شامل دولت، بخش خصوصی، سازمان‌های بشردوستانه بین‌المللی و سازمان‌های مردم‌نهاد داخلی هستند. هر‌یک از این بازیکنان دارای ظرفیت‌های متنوعی، شامل مراکز توزیع متعدد و کالاهای مختلف هستند. مدل تدوین‌شده با استفاده از یک نمونه عددی فرضی و نرم‌افزار گمز حل شده و آنالیز حساسیت انجام شد. نتایج این تحقیق نشان می‌دهد همکاری بین بازیکنان مختلف، موجب پوشش مؤثر نقاط آسیب‌دیده شده است. 
نتیجه گیری این پژوهش با در نظر گرفتن هزینه‌های تأمین کالاهای کمکی و جابه‌جایی انها بین نقاط مختلف، امکان پیش‌بینی بودجه بهینه برای کل عملیات کمک‌رسانی فراهم آمده است. این پژوهش می‌تواند به‌عنوان مبنایی برای بهبود فرایندهای مدیریت بلایا و افزایش کارایی کمک‌رسانی در شرایط بحرانی مورد استفاده قرار گیرد.